انواعی از رادیوگرافی ها برای فردی که کاندید درمان ایمپلنت است وجود دارد که بر حسب نیاز یک یا چند گرافی برای هر فرد ممکن است تجویز شود. هدف از تصویربرداری جهت درمان ایمپلنت بررسی آناتومی ناحیه و نیز ابعاد دقیق ناحیه ی مورد درمان اعم از استخوان، سینوس، اعصاب، دندان های مجاور و فضاهای فکی است.
زمان بندی تصویربرداری بر اساس درمان ایمپلنت در ۴ فاز انجام می گیرد:

• فاز ۱ (تصویربرداری قبل از جراحی ایمپلنت) – هدف بررسی مقدار و کیفیت استخوان و رابطه با ساختارهای حیاتی مجاور، طرح ریزی بهترین درمان و نیز جهت قراردهی ایمپلنت در موقعیت مناسب
• فاز ۲‌ ( تصویربرداری در حین جراحی ایمپلنت) – در صورت لزوم استفاده می شود وهدف از آن بررسی جهت گیری و موقعیت صحیح ایمپلنت و تصحیح ایرادات بالقوه
• فاز ۳ ( تصویربرداری بعد از ترمیم ناحیه جراحی) – در زمان مرحله ی دوم ایمپلنت ( بستن هیلینگ) و قبل از قالبگیری پروتز انجام می شود و هدف از آن بررسی موفقیت ایمپبنت و سطح استخوان مجاور آن است. در این مرحله می توان اباتمنت مناسب را برای ایمپلنت انتخاب کرد.
• فاز ۴ ( تصویربرداری بعد از پروتز ایمپلنت) – بعد از تحویل پروتز ایمپلنت به منظور اطمینان از نشست کامل اجزا پروتزی ایمپلنت و بررسی تغییرات استخوانی در جلسات مراجعه منظم بعد از تحویل روکش ممکن است به این گرافی ها نیاز پیدا کنیم.

انواع روش های تصویربرداری :
تکنیک های رادیوگرافی کانونشنال( معمولی)
• پری اپیکال
• بایت وینگ ( BW )
• اکلوزال
• سفالومتری
• پانورامیک
• ترانس توموگرافی
• رادیوگرافی دیجیتال

تکنیک های پیشرفته
• ام آر آی (MRI)
• توموگرافی کانونشنال
• سی تی (CT)
• سی بی سی تی(CBCT)

برخی از تکنیک های بالا به ندرت در درمان ایمپلنت استفاده می شود لذا در این مطلب به توضیح مختصر در مورد شایع ترین روش ها اکتفا می کنیم.

۱. پری اپیکال: اغلب در فاز ۲ جهت بررسی زاویه ی صحیح ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرد. در فاز ۴ نیز یرای بررسی دقیق استخوان اطراف ایمپلنت مناسب است. مزیت آن در درسترس بودن و عیب آن محدوده ی کوچک تحت پوشش است.
۲. سفالومتری: تصویر بسیار مناسبی از استخوان آلوئول در ناحیه قدام فکین می دهد و ارتباط صفحات استخوانی باکال و پالاتال و به نوعی نمایی از ضخامت استخوان به ما می دهد. این نضویر برای بیماران کاملا بدون دندان مناسب است.از معایب آن می توان به بزرگنمایی ۱۰٪، محدود شدن اطلاعات به ناحیه ی قدامی فکین و حساسیت بالای تصویریرداری است.
۳. پانورامیک: شایع ترین گرافی که قبل از درمان ایمپلنت تجویز می شود و نمایی جامع از هر دو فک به ما می دهد. در دسترس و ارزان بوده و در کمترین زمان تهیه می شود، عیب عمده ی آن بزرگنمایی در حدود ۲۰٪ است که دقت تصویر در اندازه گیری ابعاد را کاهش می دهد.
۴. رادیوگرافی دیجیتال: مزیت همده ی آن این است که برای تفسیر می توان از انواع تنظیمات و ادیت های کامپیوتری بهره گرفت و امکان ارسال آن به هر نقطه با ایمیل وجود دارد.
۵. MRI: کیفیت استخوان آلوئول، مرز بین استخوان متراکم و اسفنجی را نشان می دهد. ساختارهای حیاتی مانند عصب، سینوس و غیره به خوبی قابل مشاهده است. این گرافی بیشتر نضارف پزشکی داشته و در درمان ایمپلنت کاربرد کمی دارد.
۶. CBCT: نوعی تصویر CT است که در دندانپزشکی و به طور کلی تصویربرداری سر و گردن بسیار رایج و کاربردی است. به منظور طرح درمان قبل از ایمپلنت، بررسی ضایعات فکی و مشکلات مفصل گیجگاهی- فکی و شکستگی های صورت و جمجمه و میزان دقیق استخوان موجود مورد استفاده قرار می گیرد.مزیت عمده ی آن اشعه ی دریافتی بسیار کم و دقت تصاویر بالا می باشد. از معایب آن گران بودن و زمان بر بودن تهیه تصویر است.
۷. به طور کلی رادیوکرافی پانورامیک (OPG) رایج ترین گرافی درخواستی اغلب دندانپزشکان جهت درمان ایمپلنت است.