معیارهای موفقیت ایمپلنت های دندانی

بدون دیدگاه
معیارهای موفقیت ایمپلنت های دندانی

از ابتدای پیدایش درمان ایمپلنت تا کنون معیارهای گوناگونی به جهت تعیین موفقیت یا شکست ایمپلنت بر اساس مطالعات مختلف مشخص شده است که با گسترش مطالعات طولانی مدت به تدریج این معیارها پیشرفت کرده است. در زیر به روند تکامل این معیارها اشاره می شود.

معیارهای اولیه معیارهای موفقیت ایمپلنت های دندانی

۱۹۷۹: Schnitman & Schulman

  •  لقی کمتر از ۱ میلیمتر در تمامی جهات
  •  تحلیل استخوان کمتر یا مساوی یک سوم طول ایمپلنت درون استخوان
  •  التهاب لثه قابل درمان، عدم وجود علایم عفونت، آسیب به دندان های مجاور، پارستزی و آسیب به اعصاب یا سینوس ماگزیلاری یا کف بینی
  •  سرویس دهی ایمپلنت حداقل به مدت ۵ سال در ۷۵٪ موارد

۱۹۸۲: Cranin

  •  برای ۶۰ ماه یا بیشتر در جای خود قرار گرفته باشد.
  •  عدم وجود تحلیل نعلبکی شکل وسیع در رادیوگرافی
  •  عدم خونریزی از لثه بر اساس شاخص اندازه گیری muhleman
  •  عدم وجود لقی
  •  عدم وجود درد در لمس و دق
  •  عدم وجود افزایش حجم و التهاب لثه در اطراف طوق ایمپلنت
  •  عدم وجود فاصله بین ایمپلنت و استخوان در رادیوگرافی

۱۹۸۴:Mc Kinney

  •  عملکرد مناسب و عدم وجود هر گونه ناراحتی در زیبایی، اعتماد به نفس و وضعیت روانی و احساسی فرد بهبود پیدا کرده باشد.
  •  ارتفاع عمودی مناسب و تعادل اکلوزالی
  •  لقی کمتر از ۱ میلیمتر در تمامی جهات
  •  تحلیل استخوان کمتر یا مساوی یک سوم طول ایمپلنت درون استخوان
  •  التهاب لثه قابل درمان، عدم وجود علایم عفونت، آسیب به دندان های مجاور، پارستزی و آسیب به اعصاب یا سینوس ماگزیلاری یا کف بینی
  •  سرویس دهی ایمپلنت حداقل به مدت ۵ سال در ۷۵٪ موارد

۱۹۸۶: Albrektsson

  •  در معاینه کلینیکی ایمپلنت هیچ گونه لقی مشاهده نشود.
  •  هیچ گونه رادیولوسنسی و ضایعه در اطراف اپکس ایمپلنت در گرافی مشاهده نشود.
  •  تحلیل استخوان در سال اول ماگزیمم ۱.۵ میلیمتر و در سال های بعدی ۰.۲ میلیمتر باشد.
  •  درد، ناراحتی یا عفونت پایدار وجود نداشته باشد.
  •  حداقل موفقیت ۵ ساله ۸۵٪ و ۱۰ ساله ۸۰٪ باشد.
معیارهای فعلی معیارهای موفقیت ایمپلنت های دندانی
عواملی که امروزه نقش بسیار مهمی را در موفقیت دراز مدت ایمپلنت دارند عبارتند از:
  • در صورتیکه عرض لثه چسبنده اطراف ایمپلنت کمتر یا مساوی ۲ میلیمتر باشد، ایمپلنت به مرور زمان شکست خواهد خورد. وجود خونریزی حین معاینه و تحلیل استخوان بیشتر در غیاب لثه چسبنده رخ خواهد داد.
  • در افرادی که مشکل پزشکی زمینه ای داشته اند از دست رفتن ایمپلنت بیشتر دیده شده است. البته میزان شکست ایمپلنت در مورد تمام مشکلات پزشکی از لحاظ آماری معنی دار نیست ولی مشخص شده است که دیابت نوع ۲ کنترل نشده تاثیر منفی روی بقاء ایمپلنت دارد.
  • سیگار روی موفقیت و بقاء ایمپلنت تاثیر نامطلوبی دارد و مطالعاتی نشان داده اند که می تواند روی اسئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان اطراف) تاثیرمنفی داشته باشد.

مطالعات اخیر نشان داده اند که ایمپلنت های با قطر کمتر و کوتاه تر میزان از دست رفتن زودهنگام بیشتری دارند.
طبق آزمایشات انجام گرفته مارکرهای ژنتیک و ایمنولوژیکی مانند TNF-α و IL-1β که در اثر تحریک تیتانیوم آزاد می شوند با از دست رفتن ایمپلنت در ارتباط است.

معیارهای موفقیت ایمپلنت های دندانی
نوشته‌های پیشین
گستردگی استفاده از لیزر در دندانپزشکی
نوشته‌ی بعدی
کشیدن غیر تهاجمی دندان

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این زمینه را پر کنید
این زمینه را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.

فهرست