اوردنچر

به طور کلی پروتزهای متحرک به سه دسته تقسیم می شوند : پروتزهای کامل یا  دنچر کامل(complete denture)(دسته ای از پروتزهای متحرک که در بی دندانی کامل استفاده می شود) ، پروتزهای پارسیل یا دنچر پارسیل(partial denture)(دسته ای از پروتزهای متحرک که در بیمارانی استفاده می شود که تعدادی از دندان های خود را ازدست داده اند و تعدادی باقی مانده اند و بی دندان کامل نیستند، این دسته را پلاک متحرک نیز می نامند) و اوردنچر ها(over denture).

یکی از مشکلاتی که بیماران با بی دندانی کامل به ویژه در فک پایین با آن رو به رو هستند حرکت پروتز است ، از آنجایی که دنچر کامل روی لثه می نشیند و به آن متصل نمی شود حین غذا خوردن حرکت هایی دارد که برای اغلب استفاده کنندگان خوشایند نیست و این امر روند عادت کردن به دندان های جدید را مشکل می سازد. یکی از روش هایی که می توان از حرکت پروتز کامل روی لثه جلوگیری کرد و یا آن را به حداقل رساند ، استفاده از دندان های باقی مانده به عنوان پایه هایی جهت اتصال عوامل گیر است. با این حال تمام دندان ها قابلیت لازم برای این امر را ندارند و دندان های خاص و با شرایط خاصی را می توان برای این منظور استفاده کرد. در شرایطی که دندانی باقی نمانده است و یا دندان های باقیمانده شرایط لازم برای نصب عوامل ایجاد کننده گیر را ندارند می توان از ایمپلنت های دندانی استفاده کرد.

از آنجایی که اغلب مشکلات مربوط به گیر پروتز در فک پایین می باشد ، استفاده از ایمپلنت برای پروتز متحرک در فک پایین شایع تر است اما این درمان در فک بالا نیز قابل انجام است . تعداد ایمپلنت های مورد نیاز برای انجام این درمان بستگی به عواملی از جمله کیفیت و کمیت استخوان باقی مانده، فکی که با اوردنچر درمان می شود و … دارد. از مزایای اوردنچرها می توان به حفظ استخوان و جلوگیری از تحلیل آن اشاره کرد که خود منجر به حفظ ظاهر صورت و به تاخیر انداختن علائم پیری در صورت شده، ضمن اینکه اوردنچر ها با ایجاد عوامل گیر در پروتز متحرک باعث رضایتمندی بیشتر فرد از جویدن غذا می شود و امکان جویدن غذاهای سفت تر را می دهد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این زمینه را پر کنید
این زمینه را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.

فهرست