طبق مطالعات، بعد از کشیدن دندان های خلفی ظرف یک سال تقریبا نیمی از عرض استخوان باقیمانده از دست می رود. در نواحی قدامی هم طبق مطالعات انجام شده حدود ۴ میلیمتر از عرض و ۲ میلیمتر از ارتفاع استخوان کاهش می باید. این تحلیل می تواند جایگذاری ایمپلنت در جای مناسب و زیبایی را به مخاطره انداخته و در دندان ها یا روکش های مجاور ایجاد نقص کند.
این روش، تکنیکی است که طی آن تمام حفره های استخوانی دندان کشیده شده با مواد پیوندی پر شده و دهانه آن با ممبران یا گرافت بافت نرم بسته می شود. به طور کلی هر گونه تکنیکی که عوارض منفی تحلیل عرض و ارتفاع استخوان پس از کشیدن دندان را کاهش دهد یا حذف کند، بافت نرم، سخت و کانتور ریج استخوانی را حفظ کند و تشکیل استخوان در حفره کشیده شده را تحریک کند به این نام خوانده می شود.
تفاوت Alveolar Ridge Preservation با Socket Preservation
در Socket Preservation یا SP حفره سالم دندان کشیده شده حفظ می شود ولی در Alveolar Ridge Preservation یا ARP حفره های استخوانی آسیب دیده را هم شامل می شود.
هنگامی که بعد از کشیدن دندان ضخامت استخوان بیرونی حفره دندان خارج شده کمتر از ۲ میلیمتر باشد استفاده از این تکنیک توصیه می شود. همچنین در ناحیه دندان های آسیاب بزرگ فک بالا اغلب بعد از کشیدن دندان سینوس ماگزیلاری به سمت پایین رشد کرده و ارتفاع استخوان موجود کاهش می یابد. استفاده از این تکنیک مانع از پیشرفت بیش از حد سینوس ماگزیلاری می شود.
مهم ترین مزیت این تکنیک جلوگیری از کلاپس حفره دندان کشیده شده است و به دنبال آن میزان نیاز به پیوند استخوان در زمان جایگذاری ایمپلنت کاهش می یابد. هنگامی که این تکنیک بدون باز کردن بافت نرم و با ترکیبی از مواد پیوند استخوان و غشاهای پوشاننده استفاده شود بهترین نتیجه را در بر دارد.
